നിറുകയില്‍
വേനല്‍ തിളച്ച നട്ടുച്ചയ്ക്ക്‌
മുന്നറിയിപ്പില്ലാതെ
അലക്കുയന്ത്രം അനങ്ങാതായി.
കറങ്ങിമടുത്ത അഴുക്കിന്‌
അടിത്തട്ടില്‍ വിശ്രമം.
ജാക്കറ്റില്‍നിന്നൊരു ഹുക്കും
പോക്കറ്റില്‍ നിന്നൊരു തുട്ടും
പതനുരയില്‍ താഴേയ്ക്ക്‌.
തുണികള്‍ വ്യാകുലരായി
യന്ത്രം ധ്യാനത്തിലും
ഉഷ്ണം പഴുപ്പിച്ച ഉടലുകള്‍
അകായില്‍ ഉറകളൂരി
ഊഴം കാത്ത്‌ പെരുകുന്ന ഉറകള്‍
കുതിര്‍ന്ന ഉടലുകള്‍
പ്രാചീനമൊരു വംശസ്മൃതിയില്‍
സാകല്യം.
യന്ത്രസമാധി.
അന്തിയ്ക്കറച്ചു നില്‍ക്കാതെ
'അമ്രാളേ' വിളിയില്ലാതെ
തലമുറകള്‍ക്കപ്പുറത്തുനിന്നെത്തി
ഉള്ളും ഉടലും ഉറകളും
ഒന്നൊന്നായലക്കി
ആവാഹിച്ചടങ്ങിയവനെ
അരുമയോടെ നോക്കി
അവള്‍ പടിയിറങ്ങുമ്പോള്‍
വെളുത്തിരുന്നു.
(മാധ്യമം ആഴ്ചപ്പതിപ്പ്‌ )
vasthrangaL vENtaaththa kaalaththEkku pOkumbOL iniyenthinaaNoru alakk~?
ReplyDeleteallenkil allakki veLuppikkENtathu uRakaLalla, uLLukaL thanneyaaNennu naam thirichchaRiyumbOL ee kavitha manOharamaavunnu. bhaavukangaL!!!
തനിമയുള്ള കവിത, നന്നായിട്ടുണ്ട്‌
ReplyDelete